26 красавіка ўлады Кіева распачалі тэрміновую эвакуацыю двух бальніц, у тым ліку дзіцячай. Гэта здарылася адразу пасля прамовы кіраўніка КДБ Рэспублікі Беларусь Івана Церцеля з трыбуны «‎Усебеларускага народнага сходу», у якой ён заявіў пра знаходжанне там тэрарыстаў, і, фактычна, анансаваў атакі па гэтых будынках. І пакуль Аляксандр Лукашэнка яшчэ часамі «гуляецца» ў міратворцу, яго функцыянеры ўжо перасталі саромецца.

Лукашэнкаўскі рэжым перастаў прыкрывацца добрымі намерамі і канчаткова скінуў «авечую шкуру». У вачах краінаў Еўропы вобраз Беларусі імкліва і беспаваротна падае на дно. Ад даўна існуе кляймо «апошняй дыктатурай Еўропы», а з 2020-га года нашая краіна пачала асацыявацца з беззаконнасцю і гвалтам да мірных пратэстоўцаў. Пасадка самалёта Ryanair у траўні 2021-га паказала, што палітычная сітуацыя ў Беларусі – не толькі праблема беларусаў. Для Еўрапейскага Саюза гэта стала сігналам, што рэжым Лукашэнкі небяспечны не толькі для нас, але і для краінаў-суседак. На жаль, адным самалётам усё не скончылася.

З пачаткам поўнамаштабнай вайны ва Украіне Беларусь прыняла на сябе зусім новую страшную ролю – ролю краіны, датычнай да забойстваў мірных жыхароў суседняй краіны.

Калі да гэтых падзеяў рэжым Лукашэнкі яшчэ вагаўся паміж Расіяй і Захадам (хоць і з відавочным схіленннем да «старшага брата»), то цяпер ён балансуе толькі паміж радыкальнымі і яшчэ больш радыкальнымі расійскімі коламі. Гэта ўсё тое ж сядзенне на двух крэслах, але цяпер крэслы амаль аднолькавыя. Адрозніваецца толькі колькасць крыві пад імі.

Але вось каму рэжым аддае перавагу цяпер ужо не так зразумела. Камандуючы ўнутранымі войскамі Мікалай Карпянкоў не цураецца чапляць чэрап «Вагнера» побач з чырвона-зялёным сцягам. Да і сам Лукашэнка хваліцца новымі «бясплатнымі» байцамі ў сваім войску. І ўсё гэта неяк спалучаецца з пастаяннымі сустрэчамі з Уладзімірам Пуціным.

На пачатак дваццаць першага стагоддзя на Беларусь выпала багата выпрабаванняў. Але свет хутка змяняецца. І цяпер знешні вобраз краіны фарміруе не толькі дзяржава, але і асобныя людзі. Верагодна, у вачах шматлікіх замежнікаў, Беларусь усё яшчэ выключна апошняя дыктатура Еўропы. Іншыя, магчыма, штосьці чулі пра Viber ці World of Tanks. Аматары музыкі дакладна чулі пра гурт «Молчат Дома», а буйныя IT-кампаніі ахвотна «ханцяць» беларускіх праграмістаў.

Але, вядома, лепш за ўсіх пра нас ведаюць бліжэйшыя суседзі. Беларускія валанцёры і добраахвотнікі ва Украіне не дазволілі Лукашэнку паставіць нашыя народы па розныя бакі барыкадаў. І пакуль да вяртання статусу-кво яшчэ доўгі шлях, для ўкраінцаў «беларускі жаўнер» – гэта можа быць «каліновец» з бел-чырвона-белым шаўронам, а не памагаты Расіі ў савецкім камуфляжы.

У Літве, нават з улікам усіх супярэчнасцяў, беларусы працягваюць працаваць, адкрываць бізнесы, нараджаць дзяцей. Палякі, нягледзячы на жахі на мяжы з Беларуссю, удзячныя нашым лекарам і іншаму медперсаналу – людзям, якія цяпер вельмі патрэбныя польскаму грамадству.

Калі пасля пачатку поўнамаштабнай вайны ва Украіне дзяржавы Захаду адвярнуліся ад Расіі разам з іх насельніцтвам, беларусы здолелі захаваць добрае аблічча ў вачах многіх краін. Для афіцыйнага Мінску спіс варожых краінаў ідзе на дзясяткі. Але дагэтуль у свеце няма ніводнай краіны, дзе людзі ўпэўнена скажуць: «Так, беларусы – нашыя ворагі». Мы самі працягваем будаваць вобраз нашай краіны крок па кроку. І пазітыўны вынік мы атрымліваем не дзякуючы дзяржаве, а насуперак.